تپش عشق - بگشای دهان آنچه ...

دلخوشم با نفسی حبه قندی، چایی صحبت اهل ِ دلی فارغ از همهمه ی دنیایی دلخوشی ها کم نیست... یه روزایی میاد که به بهانه ای، امیدی سُر میخوره زیر پوستت.. شاید تو اون موقع معلق بمونی بین زمین و هوا و برنامه ریزی های ذهنیت بهم بریزه... فکر می کنی اگر بشه فبهالمراد... بعد یهو یادت میفته که ای وای اگه بشه فلان کار و چیکار کنم... سفر ِ فلان موقع رو..  و برنامه های زندگی ِ حقیقیت میریزه بهم در صورتی که تپش عشق - بگشای دهان آنچه ......

احیا میگیرم به یاد ِ شب های خلوت نشینی... احیا میگیرم با پنجره ی باز و رقص پرده ها و سکوت ِ شب و نم ِ باران و او که پایین آمده و روبروی سجاده ام نشسته است... احیا میگیرم برای دلم... باد می آید... دلم را میسپارم به باد و حضور ِ گرم و ناب ِ او... ببار حضرت ِ باران... ببار حضرت ِ عشق... روحم روانکاوی می شود... روحم خیس می شود...تر می شود ... آدم تر شاید! میان ِ خواب و بیداری ... دلم قرص می شود و لبخن تپش عشق - بگشای دهان آنچه ......

یه روزایی هست که یه تصمیمایی می گیری اما دست و دلت همکاری نمیکنن... یه روزایی میاد که زده میشی از هر چی بوده و هست.. دلیلش خیلی مهم نیست تصمیم گرفتم دیگه ننویسم یا حداقل اینجا ننویسم و الیوک و به خاک بسپارم... آرشیوم و نگاه می کردم و دیدم چقدر خودسانسوری کردم فقط بخاطر عده ای که اینجا رو میخونن و نمیخواستم بخونن.... چقدر خودم نبودم و چه حرفها که تلمبار شد... چه کامنت های بی رحمانه ای دریافت کردم و تپش عشق - بگشای دهان آنچه ......